نان از گذشته های دور تاکنون با ترکیب آرد آب و مقداری نمک به صورت سنتی بوسیله ساج و تنور پخته و تهیه می شده ، نان ساج (ساجی) ، نان فتیری (فطیری) است به ضخامت سه میلیمتر که چادر نشینان آن را در هوای آزاد می پزند. طبخ این نوع نـان در اسـتــانهــای غـربــی ایـران شامل لرستان، کرمانشاهف ایلام و ...انجـام می شود که به نان ساجی شناخته شده و معروف است که امروزه در کنـار آن ، نوع صنعتی و ماشینی نیز مورد استفاده قرار میگیرد.
نان تاوه ای همان نان ساجی است. این نان در اصل در جاهایی پخته می‌شود، که دسترسی به تنور نباشد. مثلا همه عشایر ایران در هنگام کوچ که جای مشخصی برای نان پختن ندارند. از این روش استفاده می‌کنند و آن به این صورت است که ابتدا اجاقی با سنگ یا آجر می‌سازند. (البته در بعضی موارد اجاق دایمی است و حتی روی آن کاهگل می‌کشند و غیر از نان، غذا و چای هم آنجا تهیه می‌شوند.) سپس تاوه‌ای که ظرف فلزی به صورت برشی کم‌تر از یک نیم کره است، روی اجاق قرار می‌دهند. به شکلی که طرف محدب آن به سمت بالاست. سپس خمیر مرکب از آرد گندم و آب و نمک و مایه خمیر را که قبلا تهیه دیده‌اند، ابتدا به همان روش معمول چانه کرده و سپس با تیرک کاملا تخت و نازک می‌کنند. آنگاه بدون استفاده از بالشتک یعنی به کمک تیرک (که عموما از نوع نازک آن است، قطعه چوبی است که از دو طرف کمی به طور موزون نازک شده است) و دست ورقه خمیر را روی تاوه پهن می‌کنند. در این روش هر دو طرف نان در دو مرحله متوالی روی تاوه قرار می‌گیرد، به این ترتیب نان پشت و رو ندارد بلکه هر دو طرف یکسان و یک شکل می‌باشند.
ضرب المثلی است که برگرفته از این حالت نان تاوه‌ای است و آدمی را که بسیار دریده و رک و بی‌ملاحظه باشد را به آن تشبیه کرده اصطلاحا می‌گویند « یارو مثل نون تاوه‌ای می‌ماند، نه پشت دارد نه رو».